جایگاه محصولات ایرانی در بازار جهانی فولاد، کم‌‌‌رنگ شده است. به دلیل اعمال تحریم‌‌‌های شدید علیه کشور، تعداد مشتریان جهانی نیز رو به کاهش است که به نظر می‌رسد تصمیمات دولتی دلیل این اتفاق بوده است. ابتدا لازم است به مشکلات عدیده مدیریتی دولت در سال‌های اخیر اشاره کرد. ابلاغ بخشنامه‌‌‌های خلق‌‌‌الساعه و تصمیمات غیر‌کارشناسی بدون مشورت با بخش خصوصی و متخصصان این حوزه، باعث ایجاد نااطمینانی و ناامن شدن فضای صادرات برای تجار این حوزه شده است.
ابلاغیههای صادرشده در این بخش گاهی علاوه بر حقوق صادرکننده، ابلاغیههای قبلی را نقض می‌کنند. طبیعتا سرمایه‌گذاری در صادرات زنجیره فولاد در این فضا امری پرخطر محسوب می‌شود. از طرف دیگر، عدم‌ثبات در وضع قوانین و بخشنامه‌‌‌های حوزه فولاد علاوه بر کاستن از تعداد صادرکنندگان، باعث می‌شود تا مشتریان خارجی را نیز در رقابت با کشورهای دیگر از دست بدهیم. اروپا با وضع تحریم علیه روسیه، بازار صادراتی این کشور را کوچک‌تر کرد.
در این حالت بسیاری از مشتریان محصولات ایران و روسیه همپوشانی داشتند. معمولا در این مواقع، صادرکننده‌‌‌ای موفق می‌شود که محصول بهتری عرضه کند یا بتواند محصول برابر را ارزان‌‌‌تر بفروشد. دولت روسیه با حمایت از صادرکنندگان کشور خود توانست در این بازار از صنایع خود حمایت کند. قطعا اگر در آن برهه، دولت ایران از صادرکنندگان کشور حمایت می‌‌‌کرد، به‌راحتی می‌‌‌توانستیم مشتریان خود را حفظ کنیم؛ اما اوضاع به گونه‌ای دیگر بود. بخش دیگر تقصیرها را می‌‌‌توان بر گردن بخش خصوصی و صادرکنندگان انداخت. کوتاهی بخش خصوصی در حوزه بازاریابی است. در بازار جهانی هر محصولی، بازاریابی و معرفی محصول یکی از مهم‌ترین مراحل به شمار می‌‌‌آید.
فولاد کشور همسایه یعنی ترکیه به یکی از معروف‌‌‌ترین و محبوب‌ترین محصولات زنجیره تبدیل شده؛ در حالی که چنین اتفاقی برای محصولات ایرانی رخ نداده است. اما این امر نشان‌دهنده کیفیت پایین محصولات ایرانی نیست. فولادهای طویل در ایران از بالاترین استانداردها تبعیت می‌کنند و توانایی رقابت با محصولات کشورهای مختلف را دارند. پس محصولات صادراتی ایران با بالاترین کیفیت به دلیل بازاریابی ضعیف و عدم‌هزینه برای تبلیغات و معرفی، توان رقابت با برترین تولیدکنندگان فولاد جهان در بازار را ندارند./دنیای اقتصاد