رئیس‌جمهور چین در سال ۲۰۱۶ تصویب کرد که تا سال ۲۰۲۰، به میزان ۱۵۰ میلیون تن ظرفیت فعلی فولاد را از مدار خارج می‌کند. یک سال بعد و در سال ۲۰۱۷ اعلام کرد که این کاهش ظرفیت را ظرف مدت ۳ سال انجام خواهد داد.
در واقع چین، یک سوم رقم کاهش ظرفیت را در همان سال ۲۰۱۶ عملی کرد و توانست ۴۸ میلیون تن تولید را از مدار خارج کند، در سال ۲۰۱۷ نیز این کشور توانست از برنامه گفته شده جلو بیفتد. مجددا تا آخر ۲۰۱۸ پیش‌بینی می‌شود این کشور باقیمانده این رقم از کل برنامه را از مدار خارج کند؛ بنابراین تا آخر سال‌جاری هم باقیمانده مازاد را از مدار خارج می‌کند و به‌طور کل به رقم ۱۵۰ میلیون تن که پیش از این و در سال ۲۰۱۶ از آن خبر داده بود دست پیدا خواهد کرد.
به موازات باید یکی از عمده منابع آلودگی هوای شهرهای چین را در کوره‌های القایی دید که میزان ۱۴۰ میلیون تن تولید از این کانال در سال ۲۰۱۷ از مدار خارج شده است، یعنی چین در سال ۲۰۱۶ که ظرفیت تولید فولاد این کشور در آن سال چیزی بالغ بر یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون تن بود، ۸۳۰ میلیون تن فولاد تولید کرده است. به‌عبارتی ظرف مدت ۳ سال توانسته نزدیک به ۳۰۰ میلیون تن اضافه ظرفیت خود را از مدار خارج کند.
روندی که چین فعلا آن را دنبال می‌کند تولید حدود ۸۰۰ میلیون تن فولاد است که در سال ۲۰۱۹ هم پیش‌بینی شده با همین روند به تولید ادامه خواهد داد. تنها معضلی که در حال حاضر «شی جین پینگ» رئیس‌جمهوری چین با آن دست به گریبان است، «جنگ تجاری» است که نیمه دوم سال ۲۰۱۸ میان چین و آمریکا اتفاق افتاده و هنوز ادامه دارد. این موضوع باعث شد رشد اقتصادی چین عقب بیفتد؛ به‌طوری‌که رشد اقتصادی ۶/ ۶ درصدی چین در سال ۲۰۱۸ در حالی به ثبت رسیده است که به عقیده کارشناسان اگر جنگ تجاری آمریکا و چین اتفاق نمی‌افتاد این عدد تقریبا برابر با سال گذشته بود، ولی این عامل بازدارنده، سرعت رشد اقتصادی چین را کاهش داد.
براساس مذاکراتی که در نشستي كه در آرژانتين بين آمريكا و چين صورت گرفت دو کشور به مدت سه ماه تا مارس ۲۰۱۹ به یکدیگر فرصت دادند تا تصمیمات جدیدی را برای رفع مشکلات موجود اتخاذ کنند که رئیس‌جمهور چین نیز از این موضوع بسیار استقبال کرد؛ چراکه جنگ تجاری باعث شد چین از برخی اهداف تجاری‌اش در کلیه زمینه‌های اقتصادی جا بماند. روسای‌جمهور دو کشور در برهه کنونی به‌دنبال دستیابی به یک روند تعادلی هستند، بر این اساس پیش‌بینی می‌شود توافق ۳ ماهه میان این دو کشور در طول سال ۲۰۱۹ ادامه یابد.
کارشناسان معتقدند ۶ ماه دوم سال ۲۰۱۸ برای فولادسازان دنیا و به‌طور خاص ایران (با احتساب تحریم‌ها) دوره خوبی نبود؛ بازار فولاد در این برهه مطابق پیش‌بینی‌هایی که پیش از این و در سال ۲۰۱۷ شده بود حرکت نکرد و علت اصلی آن هم جنگ تجاری میان آمریکا و چین بود که ترکش‌های این جنگ تجاری پس از چین به اروپا و ترکیه هم اصابت کرد و به عاملی در جهت برهم زدن پیش‌بینی‌ها درخصوص بازار فولاد جهانی بدل شد.
در صورتی که سه ماه ابتدایی سال ۲۰۱۹ براساس توافقی که بین واشنگتن و پکن صورت گرفته پیش برود می‌توان انتظار داشت که بازار با شرایط رو به بهبودی مواجه شود. به‌عبارتی بازار فولاد در ماه‌های ابتدایی سال ۲۰۱۹ می‌تواند بازاری متوسط و رو به بالا ارزیابی شود، پس از آن و در سه ماه دوم سال ۲۰۱۹ بازار فولاد ممکن است مقداری با کاهش روبه‌رو شود؛ به این دلیل که وضعیت ادامه توافق و قراردادهای میان آمریکا و چین در سطح جهانی مشخص نیست.
منبع:دنیای اقتصاد