به گزارش فولاد 24؛
بزرگترین تولید کننده سنگ‌آهن در جهان، اولین محموله خود را از مواد تشکیل دهنده فولاد از این نقطه در سال 1966 حمل کرد، در طلوع رونقی که میلیاردرها را شکست و اقتصاد استرالیا را رونق داد و 1.3 تریلیون دلار استرالیا (820 میلیارد دلار) درآمد داشت. تنها در دو دهه گذشته سال گذشته حدود 5 درصد از تولید ناخالص داخلی کشور محموله‌های سنگ آهن بوده است.
اما اکنون چین در حال خنک شدن است، در حالی که تولیدکنندگان فولاد برای پاکسازی بخشی که حداقل 7 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را تشکیل می دهد، تحت فشار هستند، تغییری که نیازمند روش های جدید و مواد خام با کیفیت بالاتر است. بسیاری از منابع غول پیکر منطقه خشک و غبارآلود پیلبارا ممکن است دیگر این رتبه را نداشته باشند.
Rio، BHP Group Ltd. و Fortescue Metals Group Ltd. تقریباً دو سوم سنگ‌آهن دریایی جهان را از استرالیای غربی تولید می کنند و حاشیه ها همچنان قابل رشک است. با این حال، برای اولین بار در یک نسل، شبح اختلال بیش از قابل اعتمادترین مولد سود استخراج معادن است.
تام پرایس، تحلیلگر مستقر در لندن در Liberum Capital Ltd، گفت: «صنعت سنگ استرالیا اکنون در آغاز یک کاهش ساختاری بلندمدت است. این یک تغییر اساسی است که در سراسر اقتصاد استرالیا طنین انداز خواهد شد.»
تقاضا برای فولاد در دومین اقتصاد بزرگ جهان(چین) کاهش یافته است و تولید در مسیر اوج گرفتن قبل از پایان دهه است که به دلیل بحران چند ساله در بخش املاک چین که معمولاً بیش از یک سوم تولید فولاد این کشور را مصرف می کند، آسیب دیده است. . در حالی که در بخش‌های کوچک‌تر مانند تولید خودروهای برقی و تهویه مطبوع رشد کمی وجود دارد، اقتصاد دیگر با سرعت سرسام‌آور رشد نمی‌کند، به این معنی که پیش‌بینی می‌شود واردات سنگ‌آهن کشور کاهش یابد. تأثیر آن اجتناب ناپذیر است، حتی اگر سایر کشورهای نوظهور بخشی از اشتهای از دست رفته چین را جبران کنند.
با این حال، چالش طولانی مدت‌تر برای غول‌های پیلبارا ممکن است یک چالش سبز باشد.
حداقل 70 درصد فولاد امروزه با استفاده از فرآیندی تولید می‌شود که تقریباً از قرن چهاردهم به‌طور مشابه استفاده می‌شود: زغال‌سنگ متالورژیکی برای تولید کک گرم می‌شود و سپس در کوره بلند برای ذوب سنگ آهن در دمای بیش از بیش از حد استفاده می‌شود. 1800 درجه سانتیگراد
به گفته ریو، این یک فعالیت انرژی بر است و به ازای هر تن فولاد مایع حدود دو تن دی اکسید کربن تولید می کند.
تقاضای جهانی برای فولاد همچنان در حال افزایش است و با صنعتی شدن هند و اقتصادهای در حال توسعه در سراسر آسیا تا یک چهارم تا سال 2050 افزایش خواهد یافت - اما فشار سرمایه گذار، مصرف کننده و آب و هوا بر یکی از کثیف ترین نقاط صنعت در حال افزایش است. دولت‌ها نیز با سیاست‌هایی مانند مکانیسم تعدیل مرز کربن اتحادیه اروپا که واردات سنگین کربن را جریمه می‌کند، عمل می‌کنند.
مشکل حفارهای بزرگ این است که جایگزین های جذاب کمی وجود دارد. گزینه‌های موجود کم‌تر شامل استفاده از کوره‌های قوس الکتریکی است – روشی که نیازی به زغال سنگ ندارد و از ضایعات فولاد بازیافت شده به جای سنگ آهن استفاده می‌کند. یک مسیر کوره شفت، که در حدود 5 درصد از تولید فولاد مستقر می شود، به گلوله های درجه بالا با سطوح ناخالصی کم نیاز دارد.
در میان راه حل های مورد علاقه آینده نگر، ترکیب یک کوره الکتریکی با انرژی تجدیدپذیر با آهن احیا شده مستقیم است، ماده ای که با استقرار گاز طبیعی برای حذف اکسیژن از سنگ معدن های ممتاز تولید می شود. در نهایت جایگزینی گاز با هیدروژن سبز - ایجاد شده با استفاده از انرژی خورشیدی یا باد - می تواند به طور چشمگیری انتشار فولاد را کاهش دهد.
اما طبق گفته Wood Mackenzie Ltd، سنگ آهن معمولی استرالیا دارای عیار بین 56 تا 62 درصد است و آن را تا حد زیادی برای تولید DRI نامناسب می کند - یا فقط با پردازش اضافی که می تواند تا 25 درصد به هزینه ها اضافه کند.