چگونه صنعت فولاد دنیا به سمت تولید آهن مبتنی بر هیدروژن پیش خواهد رفت؟
کربن زدایی جدی صنعت فولاد جهان بدون انتقال نهایی از سوخت‌های فسیلی به انرژی‌های تجدید پذیر و به ویژه هیدروژن امکان پذیر نیست. با این حال، این تمایل وجود دارد که دنیا تصور کند فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن در آینده بسیار دور به دست می‌آید و مدت زیادی طول خواهد کشید تا تحقق یابد. ولی ممکن است همیشه اینطور نباشد.
به عنوان مثال، آرسلورمیتال نزدیک به 2 میلیارد یورو از دولت‌های فرانسه، آلمان و اسپانیا جمع آوری کرده تا از فناوری کوره های بلند مبتنی بر زغال‌سنگ به فناوری‌های استفاده از آهن‌اسفنجی و مبتنی بر هیدروژن برود و برای پیشبرد اهداف کربن زدایی در حال حاضر 1.5 میلیون تن فولاد با دی اکسید کربن بسیار کم را طی قراردادهای 7 ساله پیش فروش کرده است و فقط در اروپا نیست که آهن اسفنجی مبتنی بر هیدروژن در حال پیشرفت است.
در این بین آنچه کشورها برای تسهیل انتقال به سمت فناوری تولید فولاد مبتنی بر هیدروژن نیاز دارند عبارت است از کاهش هزینه برق تولید شده از انرژی‌های تجدید پذیر، افزایش مقیاس تولید هیدروژن، بازارهای در حال ظهور و تقاضای ترجیحی برای فولاد کم کربن از سوی بخش‌های دولتی و خصوصی.
کاهش 30 درصدی هزینه تولید هیدروژن از برق تجدید پذیر
در این بین تجزیه و تحلیل آژانس بین المللی انرژی نشان داده که هزینه تولید هیدروژن از برق تجدیدپذیر ممکن است تا سال 2030 به دلیل کاهش هزینه‌های انرژی‌های تجدیدپذیر و افزایش تولید هیدروژن تا 30 درصد کاهش یابد.
هند بزرگترین تولید کننده آهن‌اسفنجی در جهان است، اما انتقال به سمت تولید آهن‌اسفنجی با آلایندگی کربن کمتر در مقایسه با سایر نقاط جهان در هند بسیار کندتر خواهد بود. یک مطالعه اخیر نشان داده که در هند نیروگاه‌های آهن اسفنجی مبتنی بر گاز در طول دهه 2020، عمدتاً با استفاده از گاز طبیعی نصب می‌شوند و محدودیت عرضه گاز داخلی به این معنی است که واردات باید افزایش یابد و با توجه به قیمت‌های بالاتر، نیاز است از تولیدکنندگان فولاد حمایت شود. هنگامی که هیدروژن ارزان قیمت در دسترس باشد، این نیروگاه‌ها می‌توانند به سمت استفاده از هیدروژن بروند. از سال 2030 به بعد، سهم آهن اسفنجی و تولید مبتنی بر هیدروژن بالا می‌رود و کوره‌های بلند موجود با رسیدن به پایان عمر اقتصادی خود از رده خارج خواهند شد. تا سال 2060، کوره‌های بلند باقی مانده باید به فناوری جذب کربن مجهز شوند. واحدهای احیای مستقیم مبتنی بر زغال‌سنگ نسبت به کوره‌های بلند عمر کوتاه‌تری دارند و بنابراین، در این سناریو، احتمالاً این واحدها قبل از سال 2050 به تدریج از کار افتاده و واحدهای آهن‌اسفنجی مبتنی بر گاز طبیعی و هیدروژن به جای آنها مستقر می‌شوند./ فولاد ایران