صنعت زغالسنگ در ایران، با وجود ذخایر احتمالی زیادی که به تقریباً 14 میلیارد تن می‌رسد، همچنان با مشکلاتی روبه‌رو است که عمده‌ترین آنها عدم وجود یک استراتژی واحد و هماهنگ برای توسعه و بهره‌برداری از این ذخایر است.
شرکت ذوب آهن اصفهان، به عنوان بزرگترین مصرف‌کننده کک در ایران، مورد انتقاد قرار گرفته است زیرا از ظرفیت داخلی زغالسنگ به نحو کافی استفاده نکرده و به جای آن به واردات از سایر کشورها روی آورده است.
انجمن تولیدکنندگان زغالسنگ ایران، رانت‌های گسترده وارداتی را به عنوان دلیل اصلی این موضوع مطرح کرده‌اند که برخی افراد از آن بهره‌مند شده‌اند و به‌جای استفاده از منابع داخلی، از واردات بهره‌می‌برند.
اما شواهد نشان می‌دهد که در بهترین حالت، زغالسنگ تولیدی در داخل کشور قادر به تأمین حدود 75 درصد از نیازهای ذوب آهن است و تنها 25 درصد دیگر به دلیل کیفیت‌های خاص باید از خارج کشور وارد شود.
این اختلافات و ناتوانی در استفاده از ذخایر داخلی، به عنوان یک مسأله مخرب، توسعه ناکام صنعت زغالسنگ در ایران را به همراه داشته است.