در این میان، چین به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده فولاد جهان در سال ۲۰۱۸، معادل ۹۳۰میلیون تن فولاد تولید کرده که این رقم در مقایسه با سال ۲۰۱۷ معادل ۶/ ۶درصد رشد داشته است.
علاوه بر چین، بسیاری از کشورها با توجه به منابع خود اعم از مواد اولیه، انرژی و...، اقدام به احداث واحدهای فولادی کردند تا نیاز داخلی کشور خود را به این کالای استراتژیک پاسخ دهند. در ایران صنعت فولاد یکی از ۱۱ صنعت استراتژیک در راهبرد توسعه صنعتی است که بیشترین نقش را در شاخص‌های منتخب از جمله سهم ارزش افزوده، اشتغال‌زایی، صادرات، سهم از بازار، مزیت نسبی و زنجیره تامین و سطح دانش و فناوری دارد. بر این اساس، با توجه به اهمیت بررسی فرصت‌ها و تهدیدهای صنعت فولاد در کشور، یکی از مهم‌ترین محورهای نشست‌های تخصصی در دهمین دوره همایش چشم انداز صنعت فولاد و معدن ایران با نگاهی به بازار، بررسی همین موضوع است. وجود منابع معدنی مورد نیاز در کشور، توانمندی نیروی انسانی، رقابتی بودن نسبی قیمت، سرمایه‌گذاری بخش خصوصی، وجود بسترهای اقتصادی و صنعتی لازم و اثربخشی تولید فولاد در رشد اقتصادی کشور، دسترسی به فناوری‌های تولید آهن و فولاد از جمله نقاط قوت این صنعت است.
همچنین مصرف محصولات فولادی به‌عنوان مواد اولیه صنایع مهم، گسترش شرکت‌های مهندسی و مشاوره با قابلیت ایجاد دانش فنی، گسترش شرکت‌های ساخت ماشین‌آلات و تجهیزات نیز از دیگر نقاط قوت این صنعت است؛ با توجه به این مزیت‌ها به نظر می‌رسد که بررسی سیاست‌های حاکم بر این صنعت ضروری خواهد بود. در مقابل این نقاط قوت، پایین بودن بهره وری کل عوامل تولید، نبود ثبات در سیاست‌گذاری، عدم توجه به مکان یابی استقرار واحدها، کمبود منابع مالی، عدم توسعه واحدهای تحقیق و توسعه و بهره‌برداری نامناسب از آن، عدم توجه به توازن ظرفیت‌سازی زنجیره تولید از معدن تا محصول نهایی و عدم توجه به مدیریت اکتشاف مواد معدنی به ویژه سنگ آهن از جمله نقاط ضعف صنعت فولاد کشور است. عدم تعادل در برنامه‌ریزی جهت افزایش ظرفیت بهره‌برداری معادن در تولید فولاد خام به ویژه سنگ آهن، عدم توجه به حداقل ظرفیت اقتصادی به منظور بهره‌وری در تولید، عدم استفاده از فناوری‌های روز در ظرفیت‌سازی، بالا بودن سهم سرمایه‌گذاری تجهیزات وارداتی، عدم رشد مورد نیاز در تولید دانش فنی به روز و وابستگی به کشورهای خارجی از دیگر نقاط ضعف در این بخش است./دنیای اقتصاد