کمکهای اولیه مجموعه اقدامات و مراقبت‌های فوری و آنی است که بلافاصله پس از وقوع حادثه بر روی شخص مصدوم تا رسیدن پزشک، نیروهای امدادی و رساندن به مراکز درمانی توسط یک شخص آموزش دیده صورت می‌گیرد.
تشخیص نوع حادثه
در هر حادثه باید نوع عارضه را تشخیص دهید تا بتوانید اقدام صحیح را انجام دهید. برای تشخیص ابتدا باید از سابقه مصدومیت آگاه شد و اینکه حادثه یا بیماری چگونه اتفاق افتاده و یا شروع شده است. در صورتیکه فرد بیهوش باشد، وضع ظاهری محل حادثه هم ممکن است به تشخیص کمک کند. ممکن است در جیبهای بیمار کارت یا مدارکی وجود داشته باشد که نشاندهنده بیماری قلبی و یا بیماری قند (دیابت) باشد که دانستن این موضوع در امر درمان و کمک به ادامه حیات بیمار نقش مهمی دارد.
اهداف و وظایف
هدف امدادگر، نجات یا زنده‌نگاه داشتن شخص یا اشخاص آسیب‌دیده است. در راستای این هدف اصلی، امدادگر باید ابتدا از ایراد صدمات جدید جلوگیری نموده و جلوی شدت یافتن عارضه را بگیرد. در مرحله بعد، امدادگر موظف است تا ضمن تدارک امکانات درمانی برای بیمار یا رساندن بیمار به محلی که این‌گونه تدارکات در آن فراهم است (مثل بیمارستان)، اقداماتی را در حد توان برای بهبود حال بیمار انجام دهد؛ بنابراین مجموعه وظایف امدادگر به این شرح خلاصه می‌شود.
- حفظ خونسردی
- انتقال مصدوم از محیط پرخطر به محیط با حداقل امنیت (مثل انتقال به خارج از ساختمانی که دچار حریق شده‌است)
- روحیه دادن به مصدوم و خودداری از تضعیف روحیه وی (درصورت لزوم)
- بازرسی راه‌های تنفسی و علایم حیاتی
- تعیین نوع جراحات و ضایعات برای تعیین نوع اقدام‌های لازم
- کنترل خونریزی داخلی و خارجی، علایم مسمومیت، شکستگیها و سایر آسیب‌ها برحسب اولویت.
- فراهم کردن امکان آسایش و راحتی بیمار تا رسیدن امکانات درمانی
تجهیزاتی که امدادگر باید در کیف کمک های اولیه داشته باشد
- دستکش لاتکس
- ماسک
- باند معمولی
- قیچی
- پنس
- ترمومتر (تب سنج)
- بتادین
- پنبه
- گاز استریل
- قرص مسکن و... .