به نقل از می متالز، البته مشکلات اساسی نوردکاران با رکود ساخت‌وساز در کشور آغاز شد. برخی واحدها در شرایط سخت اقتصادی دستمزد و بیمه پرداخت می‌کنند، اما با حاشیه سود پایین و حتی با سود نکردن و گاهی با ضرر همچنان به کار خود ادامه می‌دهند؛ چراکه نمی‌توانند کارخانه را تعطیل کنند. این درحالی است که این واحدهای تولیدی از دولت یارانه انرژی نیز دریافت می‌کنند.
موضوع دیگر اینکه نوردکاران در سال‌های گذشته چندان به ارتقای کیفیت محصولات خود توجه نکرده‌اند و چندان اصولی پیش نرفته‌اند. این درحالی است که اگر این واحدها روی کیفیت محصولات خود بیش از پیش تمرکز می‌کردند، با توجه به رکود بازار داخلی می‌توانستند به سمت صادرات بیشتر گام بردارند. بنابراین واحدهای نوردی صادرات قابل‌قبولی ندارند زیرا از یک‌سو به‌طور معمول محصولات آنها کیفیت مطلوبی ندارد و از سویی در بازاریابی خارجی هم ضعیف عمل می‌کنند.
موضوع قابل‌توجه اینکه فناوری و تجهیزات بیشتر این واحدها فرسوده و قدیمی بوده و این موضوع سبب افزایش هزینه‌های تولید آنها شده است. درحال‌حاضر نیز اگر فولادساز بزرگی مانند ذوب‌آهن اصفهان تولید خود را فقط به داخل اختصاص دهد، سایر نوردکاران به‌طور کلی باید تعطیل کنند.
علاوه بر موارد یادشده، مشکل دیگر این واحدها پراکندگی آنها در سطح کشور بوده که سبب افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل آنها در این شرایط رکودی شده است.
می متالز